1 april 2020
"De coronacrisis is om vele redenen uniek. Misschien gaan eerdere patronen en regelmatigheden dit keer wel niet op. We moeten de lat dan ook niet te hoog leggen en juist het vertrouwen in de instituties en de overheid bewaren", bloggen Menno van Duin en Vina Wijkhuijs van het lectoraat Crisisbeheersing.
Wij zitten inmiddels een aantal weken in de grootste crisis die ons land (en de wereld) in decennia gekend heeft en die ook nog een forse tijd (maanden of nog langer) zal duren. In de wetenschap wordt een dergelijke ramp wel als een 'megacrisis' getypeerd. Een crisis van ongekende omvang en dito doorwerking. Bij megacrises komen voorbeelden in beeld als de aanslagen van 11/9, de tsunami in Japan (2011) waarbij ook de kerncentrale van Fukushima werd getroffen en verschillende enorme natuurrampen als de recente bosbranden in Australië. Nederland heeft sinds de Tweede Wereldoorlog en de Watersnoodramp van 1953 geen dergelijke grote crisis meer gekend.
De coronacrisis is een slepende crisis, die zeker een jaar of meer zal kunnen duren. Een 'slow-burning crisis' waarmee ons land nog lang veel te stellen zal hebben. Andere crises hebben meer een pats-boem scenario en kennen ook niet zo'n extreme onzekerheidsfactor. Feitelijk zijn wij – alleen maar even voor ons eigen land sprekend – nu een maandje bezig (sinds op 27 februari een eerste besmettingsgeval werd vastgesteld) en is er nog geen zinnig woord te zeggen over of wij nog twee (een plotseling bedwongen virus?) of twaalf maanden nodig zullen hebben. Onbekend is ook of er vele honderden of enkele duizenden doden te betreuren zullen zijn. Megacrises zijn megalastig te managen. Van belang is voldoende oog te hebben voor de volgende valkuilen.
Menno van Duin en Vina Wijkhuijs Lectoraat Crisisbeheersing